Ucublanmak akıl eksikliğidir

Başak · 10-17-2012, 00:29

“Hani (o gün) çokluğunuz sizi böbürlendirmişti; fakat size hiçbir fayda sağlamamıştı.” (Tevbe; 25)

Hz. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurmuştur:

“Siz hiç günah işlemeseniz bile, ben sizin için onun daha büyüğünden korkarım. O da ucb’dur, ucb’dur.”

Bilindiği gibi ucb; kalbi hastalıkların büyüklerinden biridir. İnsan kendisinde bulunan ucb hastalığından habersiz ise, ne kadar taat yaparsa yapsın kendisini zengin zanneden büyük bir fakirdir.

Çünkü kalpte bulunan ucb; Hz. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem’in buyurduğu gibi aynı ateşin odunları yakıp kül ettiği gibi, hayır ve hasenatını, taat ve ibadetini mahveder.

Şabi (Rahmetullahi Aleyh) şöyle anlatmıştır:

Bir kişi vardı. Yürüdüğü zaman, daima bir bulut ona gölge yapardı.

Bunu gören günahkar ve fasık bir kişi; “Ben bu adamın yanına gideyim, belki Allah onun hürmetine beni affeder.” dedi.

Üzerinde bulut bulunan kişi, yanına gelen bu adamı küçük görüp: “Bu günahkar adam nasıl beni gölgelendiren bulutun altında yürüyebilir?” dedi.

Ayrıldıkları zaman bulut o kimseyi terk ederek o fasık adamla beraber gitti. Çünkü o fasık adam tevbe etti ve tevazu gösterdi. O kişi de ucblandığı için evliyalıktan çıktı.

Bir gün Hz. İsa aleyhisselam’a: “Ey Ruhullah! Nasılsın?” diye sormuşlar.

Hz. İsa aleyhisselam da bu soruya karşılık şöyle cevap vermiştir:

“Ben öyle biliyorum ki; yeryüzünde benden daha fakir kimse yoktur. Benim ruhum benim elimde değil, sıhhatim benim elimde değil, açlığım ve susuzluğum benim elimde değil, yani bütün her şeyim başka bir zatın elindedir. Böyle olan bir kimseden yeryüzünde daha fakir kimse var mıdır?”

Her insanın hali işte böyledir. Her şey Allah-u Zülcelal’in elindedir. Hal böyleyken ucblanmak çok yanlış bir davranıştır.

Bir kimse günahlarının sevaplarından fazla olmasından korkarsa ucb’a kapılmaz. Zaten böyle bir idrakte olan bir kimse nasıl ucb’a kapılabilir ki?

Hiç kimse kıyamet gününde amel defterinde ne çıkacağını bilemez. Bir kimsenin ucb’u ve sevinci ancak kıyamet gününde amel defterini okuduktan sonra olabilir.

Şeyh Abdulkadir-i Geylani şöyle demiştir:

“İnsan neyi ile ucblanabilir ki? İlmi ile ucblansa o ilmi kendisine kim verdi? Konuşması ile ucublansa, dilini çeviren kimdir? Malı ile ucblansa o malı ona kim verdi? Ucblanmak akıl eksikliğidir.”

Şeyh Abdulkadir-i Geylani’nin bu sözü herkes için çok büyük bir derstir. İnsan ibadetini taatını eksik görmelidir ki, onunla ucblanmasın.

İnsan yaptığı her amelde kendisini taksirat sahibi görürse, o kimse ucb’a kapılmaz. Onun için herkes kendisine dikkat etmelidir.

Seyda Muhammed Konyevi Hz. (kuddise sırruhu)

10-17-2012, 00:29	#1 (permalink)
Başak Üyelik tarihi: Mar 2012 Mesajlar: 91 Konular: 88 Karma Puanı: 2	Ucublanmak akıl eksikliğidir “Hani (o gün) çokluğunuz sizi böbürlendirmişti; fakat size hiçbir fayda sağlamamıştı.” (Tevbe; 25) Hz. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurmuştur: “Siz hiç günah işlemeseniz bile, ben sizin için onun daha büyüğünden korkarım. O da ucb’dur, ucb’dur.” Bilindiği gibi ucb; kalbi hastalıkların büyüklerinden biridir. İnsan kendisinde bulunan ucb hastalığından habersiz ise, ne kadar taat yaparsa yapsın kendisini zengin zanneden büyük bir fakirdir. Çünkü kalpte bulunan ucb; Hz. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem’in buyurduğu gibi aynı ateşin odunları yakıp kül ettiği gibi, hayır ve hasenatını, taat ve ibadetini mahveder. Şabi (Rahmetullahi Aleyh) şöyle anlatmıştır: Bir kişi vardı. Yürüdüğü zaman, daima bir bulut ona gölge yapardı. Bunu gören günahkar ve fasık bir kişi; “Ben bu adamın yanına gideyim, belki Allah onun hürmetine beni affeder.” dedi. Üzerinde bulut bulunan kişi, yanına gelen bu adamı küçük görüp: “Bu günahkar adam nasıl beni gölgelendiren bulutun altında yürüyebilir?” dedi. Ayrıldıkları zaman bulut o kimseyi terk ederek o fasık adamla beraber gitti. Çünkü o fasık adam tevbe etti ve tevazu gösterdi. O kişi de ucblandığı için evliyalıktan çıktı. Bir gün Hz. İsa aleyhisselam’a: “Ey Ruhullah! Nasılsın?” diye sormuşlar. Hz. İsa aleyhisselam da bu soruya karşılık şöyle cevap vermiştir: “Ben öyle biliyorum ki; yeryüzünde benden daha fakir kimse yoktur. Benim ruhum benim elimde değil, sıhhatim benim elimde değil, açlığım ve susuzluğum benim elimde değil, yani bütün her şeyim başka bir zatın elindedir. Böyle olan bir kimseden yeryüzünde daha fakir kimse var mıdır?” Her insanın hali işte böyledir. Her şey Allah-u Zülcelal’in elindedir. Hal böyleyken ucblanmak çok yanlış bir davranıştır. Bir kimse günahlarının sevaplarından fazla olmasından korkarsa ucb’a kapılmaz. Zaten böyle bir idrakte olan bir kimse nasıl ucb’a kapılabilir ki? Hiç kimse kıyamet gününde amel defterinde ne çıkacağını bilemez. Bir kimsenin ucb’u ve sevinci ancak kıyamet gününde amel defterini okuduktan sonra olabilir. Şeyh Abdulkadir-i Geylani şöyle demiştir: “İnsan neyi ile ucblanabilir ki? İlmi ile ucblansa o ilmi kendisine kim verdi? Konuşması ile ucublansa, dilini çeviren kimdir? Malı ile ucblansa o malı ona kim verdi? Ucblanmak akıl eksikliğidir.” Şeyh Abdulkadir-i Geylani’nin bu sözü herkes için çok büyük bir derstir. İnsan ibadetini taatını eksik görmelidir ki, onunla ucblanmasın. İnsan yaptığı her amelde kendisini taksirat sahibi görürse, o kimse ucb’a kapılmaz. Onun için herkes kendisine dikkat etmelidir. Seyda Muhammed Konyevi Hz. (kuddise sırruhu)