Sahir

Ölen bir mü’minin teçhiz ve tekfini, yani yıkanıp, kefenlenip, namazının kılınması ve defnedilmesi, ge-ride kalan müslümanlara kifayeten farzdır, yani bu Allahın emridir. Bunda aynı zamanda ölüyü tertemiz bir şekilde yolcu etme amacı vardır.(İbnül Hümam, Kemaleddin Muhammed b. Abdülvahid, Şerhul Fethil Kadir, c.I, s. 447) Bu görevi, müslümanların bir veya birkaçı yapınca, diğerleri de sorumluluktan kurtulur. Ama hiç kimse bu görevi yapmazsa hepsi sorumlu olurlar.
Ölüyü yıkayıp kefenleyerek namazını kılmak ve toprağa gömmek şeriat-ı kadîmedendir. Übeyy b. Ka’b'dan (v.21/642) rivayet edilen bir haberde bildirildiğine göre, Hz. Adem (As) vefat edince, melekler cennetten ge-tirdikleri kefen ve kokularla geldiler ve Hz. Adem’i yıka-dılar, kefenlediler, güzel kokular sürdüler. Sonra nama-zını kılıp, kazdıkları mezara yerleştirdiler ve üzerini kerpiçle kapatarak toprakla düzlediler. Bu işleri ta-mamladıktan sonra Hz. Adem’in oğullarına: “Ey Âdemoğulları, bu yaptığımız, sizin sünnetiniz olan şeriatınızdır. Bundan sonra ölülerinizin cenaze merasimini ve defin işini bizden gördüğünüz gibi yapın.” Dediler. Hz. Âdem (As) dan bu yana gelen bütün ilâhî dinlerde ölülere aynı muamele yapılmaktadır.
Nitekim son semavî din olan dinimiz İslam’ın tebliğcisi Hz. Muhammed (S) de ölümünden sonra Müslümanın yıkanmasının, ölenin sağ kalan müslamanlar üzerindeki haklarından biri olduğunu belirtmiş ve geride kalan müslümanların ölen kardeşlerine karşı bu son vazifelerini yapmalarını emrederek nasıl yapılaca-ğını da öğretmiştir. Müctehid imamlarının hepsi, Rasulullah (S) in bu emri sebebiyle, teçhiz ve tekfinin farz-ı kifâye olduğunda ittifak etmişlerdir.

Kabir Hayatı, Prof. Dr. Süleyman Toprak