musemma

Cannibalizm:
Antropolojik bir terim olan kanibalizm(türdeş yiyiciliği) kavramıyla, güncel politikalara bakış açımı daha farklı bir yönden el aldığım yazımı, özellikle antrpolojiyle ilgilenenlerin okuması gerektiğini düşünüyorum…
NEO KANİBALİZM
Yazının başlığının konuyla olan ilişkisine antropolojik bir bilgiyle girmek doğru olacaktır. Kanibalizm; yani daha bilinen ismiyle yamyamlık, Animist* toplumların primitive** dönemden bu güne dek taşıdıkları bir inançsal gelenektir. Genel anlamda insan eti yiyiciliği olarak tanımlanabilecek Kanibalizm terimi, günümüz Türkiye toplumunda bilinen anlamıyla vahşi bir yamyamlığı ya da çeşitli ekonomik ya da coğrafi-iklimsel sebeplerin bir sonucu olan basit (günlük) açlığın bastırılması yönünde bir tepkiyi ifade etmez. Primitive toplumların et yiyicilik anlayışı bir açlık ifadesinden daha derin anlamlar ihtiva eder ki; bu durum tamamen inançsal bir yaşayışın ürünüdür. Kabile savaşları ya da günlük av seramonileri sonucu elde edilen insan etlerinin yenmesi, açlık güdüsüyle harekete geçilen bir durum değildir. Herhangi bir sebeple elde edilmiş (çoğu kez avlanmış) insan etleri, avlanmış kişinin etinin yenilerek, onun ruhunun bir parçasının kendi bedenine ve doğaldır ki bedeninin barındırdığı ruhuna geçmesini sağlamaktır. Bu durumda et yiyiciliğinin asıl amacı açlık güdüsünün bastırılması değil, inançları gereği öteki dünyada kendisine ve yaptıklarına eşlik edecek ruhuna, dünyada yapıp ettikleriyle beraber eklenip güç vermesi imanıyla bir çeşit joker sağlamaktır. Avlanan kişinin dünyasal bedeninin barındırdığı ruhun kötü betimleri, ölümle temizlenmiş olmasından dolayı, yenildiği anda sadece iyi şeyler barındırır. Bu durumda ölü bir insan eti yemekten daha yeğ bir ruhsal gıda düşünülemez…. Günümüz dünyasında hala kabile hayatı yaşayan ilkel(!) toplumlar dahil olmak üzere hiçbir kanibalist topluluk yaşamadığını, sadece geçmiş yaşantılarımızın ilginç birer hatırası olarak antropolojik kaynaklardan öğrendiğimiz ve çoğu kez korku ve tiksintiyle baktığımız bu ata yadigarı gelenekler, dünyanın en kocaman güvenlik ve demokrasi paranoyalarını da yaşayan en şizofren toplumunun da son moda imanını yansıtmaktadır. Dünyanın herhangi bir köşesinde olup biten her tür durumdan kendini sorumlu hisseden bu paranoya toplumu, her toplumun ruhundan bir parça yiyerek kendi ruhlarının açlığını öte dünyaya doygun olarak taşımak niyetindedirler.
Demokrasi çığlıklarıyla, elele tutuşup “o ülke senin bu ülke benim, o bölgeye sen gir bu bölgeye ben” diyerek, en vahşi, en kanlı işgal politikalarını meşru birer kutsal yasa haline getiren bu barbar toplumlar, zihniyetleri ve imanları gereği işgal bölgelerinin tüm kutsal hazinelerini, demokrasi damgasıyla mühürleyip ganimetleri arasına katmaktadırlar. Bu ganimetler yeraltı-yerüstü zenginliklerinden, ucuz insan gücüne, askeri teçhizattan, işgal edilen toplumun bütün bir tarihsel ve kültürel yaşamını temsil eden müzelerine varana dek pek çok şeyi de içermektedir. Neo kanibalizm anlayışı, bugüne uyarlandığında, insan eti yiyiciliğinin var olduğu toplumların mı, yoksa demokratların(!) toplumlarının mı vahşet algılarıyla hareket ettiğini anlayabiliriz. Bu neo kanibalist anlayış, her toplumun bedenini delik deşik ederek ruhlarını emmekte ve bu sayede her toplumun en iyi şeylerini de yapıp ettiklerinin arasına katabilmeyi amaçlamaktadır. Yeryüzünde komünal bir yaşam tarzı ya da paylaşım ruhu yokken, sınırlarını çekip özerk bir toplumsal yaşayış benimseyen her toplumdan, her halktan, sırf dünya adlı gezegeni paylaşıyoruz diye ruhunu talep etmek, primitive bir anlayışı bile temsil etmiyor! O halde kanibalizm öldü, yaşasın vejetaryenlik diyebilmek mümkün müdür?Demokrasi ve vahşet kültürünün yeniden tartışıldığı bu kan revan dönemde, neyin demokrasi neyin vahşet olduğunu biraz daha gözden geçirirsek, kilise vaazlarında Tanrı adına, O’nun kutsal ismi ve izniyle kan ve gözyaşı isteyenlerin, en demokrat, en modernist ve tabii en evrensel söylemleri dillerine pelesenk ettiklerini de görürüz…
*Animizm : Ruhçuluk
**Primitive: Akıl öncesi(Dönem)

__________________

la ilahe ente sübhaneke inni küntü minezzalimin