Sahir

İmam Kurtubî Hazretleri “Et-Tezkiratü fî Ahvâli’I-Mevtâ ve umûri’l-Âhireti” isimli kitabında buyurdular:
Muhakkak ki Hazreti Âişe (r.a.) buyurdular:
-”Efendimiz (s.a.v.) bizimle “veda haccını edâ etti. Devenin arkasındaydı. Orada ağladı. Çok üzüntülü bir şekilde ağlamaya başladı. Rasûlüllah (s.a.v.) Hazretleri’nin bu ağlamasına ben de ağladım. Sonra Efendimiz (s.a.v.) Hazretleri deveden indi. Devenin yularını elime verip:
-”Ey Humeyrâ tut,” dedi. Yani devenin yularını elime verip bana tut dedi. Devenin sağ tarafına yaslandı. Uzun süre öylece kaldı. Sonra bana döndü. Sevinçli ve tesebbüm eder bir haldeydi. Ben ona:
-”Annem ve babam sana feda olsun Ey Allah’ın Rasûlü. Yanımdan inerken üzüntülüydün, ağlıyordun hatta senin ağlamana dayanamadım ben bile ağlamıştım! Sonra sen yanıma sevinçli, tebessümlü bir şekilde döndün. Ne oldu ya Rasûlellah!“dedim. Bunun üzerine Efendimiz (s.a.v.) Hazretleri:
-”Ben annem Amine’nin kabrine gittim! Ben Rabbim Allah’dan annemin diriltilmesini istedim, dua ettim. Allah annemi diriltti, annem dirildi ve bana dua etti.” Buyurdular.
Rivayet olundu: Allahü Teâlâ, Efendimiz (s.a.v.) Hazretlerine, ebeveynini (anne babasını), amcası Ebû Tâlib’i ve dedesi Abdülmuttalib’i diriltti ve onlar, Efendimiz (s.a.v.) Hazretlerine iman ettiler.
Kaynak: İsmail Hakkı Bursevi, Rûhu’l-Beyan Tefsiri, Fatih Yayınevi: 1/797-798.