pınar

Şeyh Ebû’l-Hasan Şâzeli kaddesellâhü sırrahu’l azîz şöyle demiştir:

“İNSANLARIN SANA KÖTÜ*LÜK YAPMALARINDAN DAHA ÇOK, SANA İYİLİK YAPMALARINDAN KAÇ.”

Çünkü onlar sana bir iyilik yapacak olurlarsa, kalbine musallat olurlar. Fakat sana yaptıkları kötülük yalnızca bedenine musallat olur. Senin kalbine musallat olunması ise bedenine musallat olunmasından daha hayırlıdır. Seni Allah Teâlâ’ya ulaştıracak bir düşman, seni Allah Teâlâ’dan kopup alıkoyacak bir dosttan daha hayırlıdır. Bu tür insanların sana güler yüz gös*termelerini gece, senden yüz çevirmelerini de gündüz kabul et. Görmez misin, sana geldikleri zaman seni fitneye düşürürler.[1]

Velîlere insanların musallat edilmesi, bu yolun başlangıcında Allah Teâlâ’nın sevdiği kullar ve seçkin dostları için koyduğu bir kanundur. Bundan dolayı Şeyh Ebû’l-Hasan şöyle demiştir:

“Allah Teâlâ’m, bu topluluk hakkında, izzet bulsunlar diye zillet içinde olmalarına hükmettin. Yine vecde ersinler diye yokluk görmelerini karara bağladın. Senden alıkoyan her izzeti, rahmetinin letâifine ulaştıran zilletle değiştir. Senden alıkoyan her vecd hâlini de senin muhabbetinin nûrlarına ulaştıran yoklukla değiştir.”

Bu durumun, Allah Teâlâ’nın, sevdiği kullar ve seçkin dostları hakkındaki bir kanunu olduğunu gösteren delillerden bazıları da Allah Teâlâ’nın şu âyetleridir:

“Yoksulluk ve sıkıntı onlara öylesine dokunmuş ve öyle sarsılmışlardı ki, nihayet Peygamber ve berabe*rindeki mü’minler: Allah Teâlâ’nın yardımı ne zaman! dediler. Bilesiniz ki, Allah Teâlâ’nın yardımı yakındır.” [2]

“Nihayet peygamberler ümitlerini yitirip de kendilerinin yalana çıkarıldıklarını sandıkları sırada onlara yardımımız geldi.”[3]

“Biz ise, o yerde güçsüz düşürülenlere lütufta bulunmak, onları önderler yapmak ve onları (mukaddes topraklara) vâris kılmak ve o yerde onları hâkim kıl*mak istiyorduk.”[4] ve

“Kendileriyle savaşılanlara (mü’minlere), zulme uğramış olmaları sebebiyle, (savaş konusunda) izin verildi. Şüphe yok ki, Allah Teâlâ onlara yardıma mutlak sûrette kadirdir. Onlar, başka değil, sırf “Rabbimiz Allah Teâlâ’tır.” dedikleri için haksız yere yurtlarından çıkarılmış kimselerdir.” [5]

[1] İbn Ataullah el-İskenderî, trc: Abdullah Mağfur, Letâifül-Minen Fî Menâkıbı’ş-Şeyh Ebi’l-Abbas ve Şeyhihi Ebi’l-Hasan- Allah’ın İki Velî Kulu, Üsküdar Yayınevi, Nisan 2011 İstanbul, s. 208-209

[2] Bakara, 214

[3] Yûsuf, 110

[4] Kasas, 5-6

[5] Hacc, 39-40