Hun

Hayal kırıklığına uğradığımızda ya da canımız yandığında ‘Bir daha asla affetmem. Hakkımı helal etmiyorum. Bana bunu nasıl yapar? Ondan nefret ediyorum’ cümlelerini çok sık kullanırız. Oysa Rahmet Peygamberi’nin hayatı, affedici olma konusunda emsal teşkil ediyor. İlahiyatçılar affetmeyi İlahî ahlakın bir derinliği olarak nitelerken psikologlar ise geçmişin olumsuz duygu yükünden kurtulmanın ön şartı olduğunu söylüyor.

Affetmek zordur. Hatta bazen imkânsız görünür… Hele kalp kırılmış, haksızlık, hayal kırıklığı ve büyük bir zulme uğramışsak… Böyle durumlarda en kolayıdır darılmak, kin gütmek ve ‘Seni asla affetmeyeceğim’ demek. Oysa affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırdığımızın, ruhumuzu ağır yükler taşımaya mahkûm ettiğimizin ne kadar farkındayız?

Yaşananların unutulması kırgınlıkların tamiri için zamana ihtiyaç var. Ancak imkânsız değil, olmamalı da. Zira affederek ruhsal ve fiziksel anlamda en büyük iyiliği kendimize yapmış oluyoruz.

Çoğumuz bu gerçeği bilmesine rağmen başaramıyor affedici olmayı. Kimisi gururuna yenik düşüyor, kimi affederek kendine onca kötülük yapmış kişiyi ödüllendireceğini düşünüyor, kimi de bunu bir ‘yenilgi’ olarak görüyor. İlahiyatçılar ve psikologlar ise affetmeyi kişinin fiziksel ve ruhsal yüklerinden kurtulması, özgürleşmesi ve derinleşmesi adına büyük bir avantaj olacağı konusunda hemfikir. Dahası affetmediğimiz sürece karşımızdakini değil asıl kendimizi cezalandırmış bir süre sonra nefret dolu bir yaşam denizinde boğulma tehlikesinin altını çiziyorlar.

İnsan hata yapmaya meyilli yaratıldığından kendisinin de günün birinde affedilmesi gereken hatalar yapması muhtemel. Bu hataların bazıları yaratanına karşı da olabilir. İnsan Rabb’ine karşı bile hatalar yapabiliyor ve ihlâslı bir tevbe ile bağışlanacağına dair onlarca ayetle müjdeleniyorsa, başkalarının yaptığı hatalara karşı müsamahalı olması gerekmiyor mu?

Affetmek lütuf değil, haddini bilmektir!

Alinti