Araf...
Uyumuş tabiat sesini dinliyorum sessizliğin,
Ölüm ile hayat arafında,
İki damla katre süzülüyor insanlık imparatorluğuma,
Yıkıyor ezelden yapılan her anıtımı.
Geriye kırılmış kalplerin yıkık duvarları kalıyor.
İnşası zor.
Sanki şehrimin her kuytusuna mıknatıslar yerleştirilmiş,
Çekiyor imparatorluğumdaki kalan neferi,
Ve yalnızlık fethediyor muhacir şehrimi.
Siyahlara bürünmüş yas tutuyor duygular,
Dışarı çıkmaya korkuyor,
Dışarıda yalnızlık ordusu var.
Toprağımı hüzün kanına bulayan, yalnızlık ordusu,
Şehrim feryad ediyor,
Günüm ve gecem dua ediyor,
Duygularım merhamet diliyor,
Hadi, hadi,
Sadece bir komutan fetheder o şehri,
Ve yalnızlıktan alır alır o mabedi,
Kara gözlerine siyah saçına, tebessümüne, merhametine,
Emir ver de,
Gel kurtar şehrimi yalnızlık ordusundan.
Eyy sevgili…Alıntıdır...
|