zeinarda

İlahiname'den hizmetçinin şeyhinin kedisini dövemsine dair ilginç bir hikaye
Meşhur Sûfilerden Feridüddin Attar (ö. 1221) İlahiname'de şöyle yazar:


Doğrucu bir adam olan Şeyh Gürgânî, mâna itibariyle zamanının kutbuydu. Bir kedisi vardı. Her gün o kediyi birkaç kere görür, okşardı.


Kedinin ayaklarında deriden yapılma bir pabuç vardı. Tekkeden dışarıya çıktı mı ne eli kirlenirdi ne ayağı... Kimileyin şeyhin kucağında oturur, kimileyin seccadenin üstünde uyurdu. Ve dışarıya çıkmak istedi mi miyavlardı. Hizmetçi gelir, kendi eliyle pabuçlarını giydirir, sonra onu dışarıya yollardı.


Kedi dilediği zaman mutfağa girip çıkabiliyordu. Ondan et filân gizlemezlerdi. Pişmiş, çiğ... hiçbir şeye saldırmaz, zamanı gelince ne verirlerse onu yerdi. Tekkenin de bekçisiydi, sofranın da. Hiç kimse, onun bir şey aşırdığını görmemişti.



Günlerden bir gün akşam vakti mutfaktayken birdenbire tavadan bir et parçasını kapıverdi. Hizmetçi, kediyi yakalayıp iyice kulağını çekti, dövdü.

Kedi, bundan sonra şeyhin yanına gelmedi. Kızgınlığından bir köşeye gidip oturdu.
Derken şeyh, onun bu halini hizmetçiye sordu. Hizmetçi olup bitenleri anlattı. Vefakâr şeyh, kediyi yanına çağırıp, “Bunu neden yaptın?” diye sordu.


Meğerse kedi o vakitler emzikli olup üç yavru doğurmuştu. Yavruları bulundukları yerden getirerek şeyhin önüne, toprağın üstüne bıraktı.


Orada büyük bir ağaç görüp, dertli bir halde hizmetçinin öfkesinden ürkerek o ağacın üstüne çıktı. Orada gözünü açtı, ağzını yumdu. Şeyh, kedinin hizmetçiye dargın olduğunu anlayınca şaşırıp kaldı


Kendi kendine dedi ki: “Galiba kedi mazurdu. Herhalde yiyecek bir şeyi kalmamıştı, karnı pek acıkmıştı. Dolayısıyla böyle davranması terbiyesizlik değil. Zorunluluktan bu işi yapmış olmalı. Zaruret durumunda olan kişiye haram şeyler bile mubah olur. Örümcekten daha küçük bir hayvan bile zora düştüğünde yavrusu için aslanın ağzından ekmeğini kapar. Dolayısıyla kedinin yaptığı harekete şaşmamalı. Asıl yavrusuna olan sevgisine şaşmak gerek.”


Şeyh, hizmetçiye dedi ki: “Bu dilsiz hayvan, sevimli bir hayvandır. Seni görünce ağaca tırmanarak, yaptığına tövbe etmekte...”


Hizmetçi, bu söz üzerine başından sarığını çıkarıp yere koydu. Kedi için tövbe istiğfar etmeye koyuldu. Fakat hizmetçinin istiğfarı kediye tesir etmiyor, kedi bir kerecik olsun dönüp ona bakmıyordu.


Nihayet şeyh, kediye birkaç söz söyledi, şefaat etti, ağaçtan indirdi. Kedi, ağaçtan iner inmez şeyhin ayakları altında yuvarlanmaya başladı.


Oradakilerden bir feryattır koptu. Her gönülden mum gibi bir ateştir yükseldi. Bir kedi yüzünden hepsi de bir renge boyanmıştı.


Bayzan'ın "Terapistin Sûfi Olursa" adlı kitabından...