Sahir

Gül ile bülbülün hikâyesinde, gülün adı, bülbülün kanıdır gece.
Ve aynı hikâyede gece,
İlham olur aşka düşen bîçâre gence.
Leyl’dir gece, kelimelerin en karanlığıdır.
Leyla olur gece, sebebi mecnunluğundandır.
Yusuf’un gözleridir gece, Züleyha’ya.
Yusuf’un sözleridir gece, Züleyha’ya.
Züleyha bir ince sızıdır ki, aynı gecelerde, yazgısı düşer ay yüzlü Yusuf’a.

Yazıdır gece, semaya yazılan kaderdir gece, alna kazılan.
Bir sırdır gece kulağa fısıldanan, bir yardır gece omzuna yaslanılan.
Kelebeğin kanadında naif doku, gülün bağrında yaralı koku, bülbülün sesinde hüzünlü buğudur gece.
Eylülün ortasında vurulan aşklar gibi, ağlatır gece.
Garip bir sonbahar bestesi bırakır da ellerine, yanaklarından süzülen birkaç damla yaş kalır geriye.
İki dudağının arasında fısıltı, iki sevdanın arasında yanılgıdır gece.
Yâre yazılan nâme, yârdan gelen nâğme ve ümitsiz bir baş eğmedir gece.
Bir sözdür ki telaffuzu yoktur. Bir közdür gece ki, yaktığı yer çoktur.
Duâya açılan ellerde yalvarıştır gece.
Bir kalemdir gece, yazdığı harf adedince, acı düşer suretine.
Bir kâğıttır gece, kalem üzerinden geçtiği sürece, yıldız olur gözlerinde.
Gece benim…
Ben geceyim…
İzin ver ey sevgili!

Gecenin içinden, gül kokulu yıldızlar toplayıp yüreğine serpeyim…

Gece benim…

Ben geceyim…

İzin ver ey sevgili!..

Gece benim, ben geceyim.

Gecenin içinden geçerken, içinden gece geçen yine benim…