Hanedan

Peygamber efendimizin, cinlerin zararlarından Müslümanları
korumak için Hazret-i Ali'ye yazdırdığı bir mektuptur. Üzerinde taşıyana
ve evinde bulundurana o mahluklar zarar veremez.
Eshab-ı kiramdan Ebu Dücane hazretleri anlatır:
Yatıyordum. Değirmen sesi gibi ve ağaç yapraklarının sesi gibi, ses
duydum ve şimşek gibi, parıltı gördüm. Başımı kaldırdım. Odanın
ortasında, siyah bir şey yükseldiğini gördüm. Elimle yokladım. Kirpi
derisi gibi idi. Yüzüme, kıvılcım gibi şeyler atmaya başladı. Hemen
Resulullaha gidip, anlattım.
Buyurdu ki: (Ya Eba Dücane, Allahü teâlâ, evine hayır ve bereket
versin!)
Kalem ve kağıt istedi. Hazret-i Ali'ye bir mektup yazdırdı. Mektubu
alıp, eve götürdüm. Başımın altına koyup, uyudum. Feryat eden bir ses,
beni uyandırdı.
Diyordu ki: (Ya Eba Dücane, bu mektupla bizi yaktın. Senin sahibin,
bizden elbette çok yüksektir. Bu mektubu bizim karşımızdan
kaldırmaktan başka, bizim için kurtuluş yoktur. Artık, senin ve
komşularının evine gelemeyeceğiz. Bu mektubun bulunduğu yerlere
gelemeyiz.)
Ona dedim ki, sahibimden izin almadıkça bu mektubu kaldırmam. Cin
ağlamasından, feryadından, o gece, bana çok uzun geldi. Sabah
namazını, mescitte kıldıktan sonra, cinnin sözlerini anlattım.
Resulullah efendimiz buyurdu ki:
(O mektubu kaldır. Yoksa, mektubun acısını, kıyamete kadar çekerler.)
[Delail-ün-nübüvve, Tezkire-i Kurtubi]